Schuldloze echtscheiding

Vandaag bespreken we de nieuwe echtscheidingswet die voorstanders de invoering van de foutloze of schuldloze echtscheidingnoemen, maar dat klopt niet. De schuldvraag wordt namelijk gewoon opgeschoven van de echtscheidingsprocedure naar de gevolgen van de echtscheiding: een cosmetische ingreep die te vergelijken is met de computerfunctie “copiëren en elders plakken”.

De nieuwe wet die o.a. de EOO (echtscheiding onherstelbare ontwrichting) invoert zorgt – zoals de voorstanders van de wet terecht stellen – voor een humanisering van de echtscheidingsproblematiek. Maar dan enkel als beide partners ongeveer evenveel verdienen, of als de minst verdienende partner afziet van zijn/haar recht op onderhoudsgeld, of als de meest verdienende partner het niet erg vindt om maandelijks 1/3de van zijn/haar inkomen af te geven aan zijn/haar ex. In alle andere gevallen zal de EOO uitmonden in een vechtscheiding met als inzet meer, minder of geen onderhoudsgeld.

De vzw voor de Antwerpse Belangenverdediging van Gescheiden Vaders, hoopt dat er nog genoeg senatoren met gezond verstand zijn om de wet te evoqueren en terug te sturen naar afzender. En ja die zijn er ! Vandaar ook deze tussenkomst op basis van hun bezwaren, die niet enkel voor vaders gelden:

Het onderhoudsgeld wordt bij de EOO geregeld door twee vage begrippen, nl. “zware fout” en “behoeftigheid”. Omdat de parlementsleden beide begrippen niet hebben gedefinieerd, zal de rechter moeten oordelen. Waarop de verliezende partij van die rechtszaak advies zal vragen aan de rechter in beroep: een vechtscheiding dus.

Vandaag moet een brave huisvader geen onderhoudsgeld betalen als hij het huwelijkscontract en de wet respecteert: geen overspel (Art. 229 van het Burgerlijk Wetboek) en geen gewelddaden, mishandelingen of grove beledigingen (Art. 231 van het Burgerlijk Wetboek). De nieuwe EOO voert het automatisch onderhoudsgeld in, en een doodbrave huisvader wordt dan financieel gestraft als zijn vrouw hem laat zitten voor haar nieuwe vriend.

Het Vlaams belang gaat ook, net zoals de voornoemde vzw, niet akkoord met de “behoeftigheid” die de indieners van het wetsvoorstel inroepen om het onderhoudsgeld te verantwoorden. Is dat het leefloon? Is dat de werkloosheidsvergoeding? Of wordt dat, zoals we vrezen, een maandelijkse toeslag bovenop één van die vergoedingen zodat de onderhoudsgerechtigde zich comfortabel kan nestelen in vervangingsinkomens – en zeker niet gemotiveerd zal zijn om werk te zoeken?

Wat sommige parlementsleden beweren, nl. dat het onderhoudsgeld beperkt is tot de duur van het huwelijk, is niet correct. Dat is inderdaad de algemene regel, maar als de onderhoudsgerechtigde daarna nog geen werk “gevonden” heeft, wordt de termijn verlengd. Wettekst zegt daarover: “De duur van de uitkering mag niet langer zijn dan die van het huwelijk. In geval van buitengewone omstandigheden, kan de rechtbank de termijn verlengen, indien de uitkeringsgerechtigde aantoont dat hij bij het verstrijken van de in het eerste lid bedoelde termijn, om redenen onafhankelijk van zijn wil, nog steeds in staat van behoefte verkeert.”

Ik verwerp ook de invoering van het begrip “ernstige aanwijzingen van geweld” waardoor enkele simpele en vrijblijvende aangiftes wegens vermeend partnergeweld voor een vrouw volstaan om onderhoudsgeld te krijgen (als ze minder verdient dan haar man) of om zelf geen onderhoudsgeld te moeten betalen (als ze meer verdient dan haar man). De toepassing kennen we trouwens nu al: het is een herhaling van Art. 223 §3 B.W. waarbij een man uit de gezinswoning gezet wordt als de vrouw beweert dat ze zich bedreigd voelt.

Het wetsontwerp voert bovendien dezelfde onderhoudsverplichting in die vandaag van toepassing is voor wie een scheiding verliest wegens overspel: een alimentatie die enkel rekening houdt met de toekomstige levensstandaard van de “behoeftige”, zonder rekening te houden met de toekomstige levensstandaard van de onderhoudsplichtige. Als troostprijs is er de beperking tot 1/3de van het inkomen.

Enkele maanden geleden heeft de nieuwe wet op de beurtelingse huisvesting het machtsevenwicht tussen man en vrouw al gewijzigd. De nieuwe EOO zal bovendien voor een perverse discussie zorgen: als een man beurtelingse huisvesting wil, zal zijn vrouw antwoorden dat ze dan onderhoudsgeld zal vragen. Tenzij de man afziet van beurtelingse huisvesting…

Deze nieuwe wet zal geen einde maken aan de vele echtscheidingen, integendeel zelfs: als er voor de centen moet gevochten worden zullen advocaten minder terughoudend zijn dan nu, en (terecht) proberen om zoveel mogelijk binnen te halen voor hun cliënt. Er kan gesjoemeld worden met begrippen “zware fout” en “behoeftigheid”. Als een vrouw mee verdient dan haar man en dus onderhoudsgeld moet betalen kan ze aan de onderhoudsplicht ontsnappen door geweldpleging vanwege haar man in te roepen. Dit wetsontwerp is echt alle remmen los, en in de officiële Samenvatting wordt het zelfs letterlijk toegegeven: “In het bijzonder in kringen van vrouwen- en progressieve organisaties gaan er talrijke stemmen op om een burgerrechtelijke sanctie te behouden (zonder afbreuk te doen aan strafrechtelijke sancties).” Voor de “zware fout” die het wetsontwerp invoert volstaan vermoedens en valse beschuldigingen, zoals een gewone aangifte bij de politie.

Tot vandaag waren man en vrouw beschermd door het huwelijkscontract. Als één van beiden wilde scheiden omdat hij of zij een nieuwe partner had kon dat, maar dan moest hij of zij er de financiële gevolgen van dragen. Met het automatisch onderhoudsgeld van de EOO bepaalt de partner die het minst verdient de scheidingsvoorwaarden: de bescherming van het huwelijkscontract wordt waardeloos.

Als een koppel huwelijksproblemen krijgt is het voor de meest verdienende partner financieel beter om zo snel mogelijk te scheiden: hoe langer hij/zij wacht, hoe hoger het onderhoudsgeld zal zijn. Dit is geen perverse gedachte van ons: dit is een rechtstreeks gevolg van het wetsvoorstel.

Het is wellicht juist dat vrouwen op de arbeidsmarkt minder verdienen dan mannen. Het is evenwel aan de regering en de werkgevers om aan die ongelijkheid een einde te maken, en het is niet de taak van één individuele gescheiden man om die maatschappelijke ongelijkheid recht te zetten.

Hetzelfde principe geldt voor vrouwen die wegens hun leeftijd moeilijk werk vinden: ook dit is een socio-economisch probleem dat door de maatschappij, en niet door één individu (de ex-man) moet opgelost worden, zeker niet als de vrouw eenzijdig het huwelijkscontract verbreekt.

Vaak hebben mannen heel wat van hun vrije tijd (en zelfs hun gezondheid) opgeofferd om, als een goede huisvader, de welstand van het gezin op te krikken. We kennen leden die een bijbaan als kelner of als weekend-taxichauffeur namen omdat ze dan een hogere hypotheek konden afbetalen of het gezin een tweede auto kon hebben. We kennen leden die voor nachtwerk/ bandwerk kozen omdat ze met die premies de kinderkamer konden inrichten. Bij de scheiding wordt de meeropbrengst van die zware inspanningen tussen beide partners verdeeld: so be it. Vaders worden evenwel nogmaals gestraft als ze onderhoudsgeld moeten betalen, want dat zal gebaseerd zijn op het laatste loon, dat net wegens die premies voor nachtwerk en weekendwerk ongewoon hoog was. Bovendien moeten ze, na de scheiding, die extra bijbaan of dat nachtwerk zelfs behouden om het onderhoudsgeld te kunnen betalen. Hoe gaan gescheiden mannen zich voelen als politici zeggen dat dit een “schuldloze echtscheiding” is? Vandaag bespreken we de nieuwe echtscheidingswet die voorstanders de invoering van de foutloze of schuldloze echtscheidingnoemen, maar dat klopt niet. De schuldvraag wordt namelijk gewoon opgeschoven van de echtscheidingsprocedure naar de gevolgen van de echtscheiding: een cosmetische ingreep die te vergelijken is met de computerfunctie “copiëren en elders plakken”.

De nieuwe wet die o.a. de EOO (echtscheiding onherstelbare ontwrichting) invoert zorgt – zoals de voorstanders van de wet terecht stellen – voor een humanisering van de echtscheidingsproblematiek. Maar dan enkel als beide partners ongeveer evenveel verdienen, of als de minst verdienende partner afziet van zijn/haar recht op onderhoudsgeld, of als de meest verdienende partner het niet erg vindt om maandelijks 1/3de van zijn/haar inkomen af te geven aan zijn/haar ex. In alle andere gevallen zal de EOO uitmonden in een vechtscheiding met als inzet meer, minder of geen onderhoudsgeld.

De vzw voor de Antwerpse Belangenverdediging van Gescheiden Vaders, hoopt dat er nog genoeg senatoren met gezond verstand zijn om de wet te evoqueren en terug te sturen naar afzender. En ja die zijn er ! Vandaar ook deze tussenkomst op basis van hun bezwaren, die niet enkel voor vaders gelden:

Het onderhoudsgeld wordt bij de EOO geregeld door twee vage begrippen, nl. “zware fout” en “behoeftigheid”. Omdat de parlementsleden beide begrippen niet hebben gedefinieerd, zal de rechter moeten oordelen. Waarop de verliezende partij van die rechtszaak advies zal vragen aan de rechter in beroep: een vechtscheiding dus.

Vandaag moet een brave huisvader geen onderhoudsgeld betalen als hij het huwelijkscontract en de wet respecteert: geen overspel (Art. 229 van het Burgerlijk Wetboek) en geen gewelddaden, mishandelingen of grove beledigingen (Art. 231 van het Burgerlijk Wetboek). De nieuwe EOO voert het automatisch onderhoudsgeld in, en een doodbrave huisvader wordt dan financieel gestraft als zijn vrouw hem laat zitten voor haar nieuwe vriend.

Het Vlaams belang gaat ook, net zoals de voornoemde vzw, niet akkoord met de “behoeftigheid” die de indieners van het wetsvoorstel inroepen om het onderhoudsgeld te verantwoorden. Is dat het leefloon? Is dat de werkloosheidsvergoeding? Of wordt dat, zoals we vrezen, een maandelijkse toeslag bovenop één van die vergoedingen zodat de onderhoudsgerechtigde zich comfortabel kan nestelen in vervangingsinkomens – en zeker niet gemotiveerd zal zijn om werk te zoeken?

Wat sommige parlementsleden beweren, nl. dat het onderhoudsgeld beperkt is tot de duur van het huwelijk, is niet correct. Dat is inderdaad de algemene regel, maar als de onderhoudsgerechtigde daarna nog geen werk “gevonden” heeft, wordt de termijn verlengd. Wettekst zegt daarover: “De duur van de uitkering mag niet langer zijn dan die van het huwelijk. In geval van buitengewone omstandigheden, kan de rechtbank de termijn verlengen, indien de uitkeringsgerechtigde aantoont dat hij bij het verstrijken van de in het eerste lid bedoelde termijn, om redenen onafhankelijk van zijn wil, nog steeds in staat van behoefte verkeert.”

Ik verwerp ook de invoering van het begrip “ernstige aanwijzingen van geweld” waardoor enkele simpele en vrijblijvende aangiftes wegens vermeend partnergeweld voor een vrouw volstaan om onderhoudsgeld te krijgen (als ze minder verdient dan haar man) of om zelf geen onderhoudsgeld te moeten betalen (als ze meer verdient dan haar man). De toepassing kennen we trouwens nu al: het is een herhaling van Art. 223 §3 B.W. waarbij een man uit de gezinswoning gezet wordt als de vrouw beweert dat ze zich bedreigd voelt.

Het wetsontwerp voert bovendien dezelfde onderhoudsverplichting in die vandaag van toepassing is voor wie een scheiding verliest wegens overspel: een alimentatie die enkel rekening houdt met de toekomstige levensstandaard van de “behoeftige”, zonder rekening te houden met de toekomstige levensstandaard van de onderhoudsplichtige. Als troostprijs is er de beperking tot 1/3de van het inkomen.

Enkele maanden geleden heeft de nieuwe wet op de beurtelingse huisvesting het machtsevenwicht tussen man en vrouw al gewijzigd. De nieuwe EOO zal bovendien voor een perverse discussie zorgen: als een man beurtelingse huisvesting wil, zal zijn vrouw antwoorden dat ze dan onderhoudsgeld zal vragen. Tenzij de man afziet van beurtelingse huisvesting…

Deze nieuwe wet zal geen einde maken aan de vele echtscheidingen, integendeel zelfs: als er voor de centen moet gevochten worden zullen advocaten minder terughoudend zijn dan nu, en (terecht) proberen om zoveel mogelijk binnen te halen voor hun cliënt. Er kan gesjoemeld worden met begrippen “zware fout” en “behoeftigheid”. Als een vrouw mee verdient dan haar man en dus onderhoudsgeld moet betalen kan ze aan de onderhoudsplicht ontsnappen door geweldpleging vanwege haar man in te roepen. Dit wetsontwerp is echt alle remmen los, en in de officiële Samenvatting wordt het zelfs letterlijk toegegeven: “In het bijzonder in kringen van vrouwen- en progressieve organisaties gaan er talrijke stemmen op om een burgerrechtelijke sanctie te behouden (zonder afbreuk te doen aan strafrechtelijke sancties).” Voor de “zware fout” die het wetsontwerp invoert volstaan vermoedens en valse beschuldigingen, zoals een gewone aangifte bij de politie.

Tot vandaag waren man en vrouw beschermd door het huwelijkscontract. Als één van beiden wilde scheiden omdat hij of zij een nieuwe partner had kon dat, maar dan moest hij of zij er de financiële gevolgen van dragen. Met het automatisch onderhoudsgeld van de EOO bepaalt de partner die het minst verdient de scheidingsvoorwaarden: de bescherming van het huwelijkscontract wordt waardeloos.

Als een koppel huwelijksproblemen krijgt is het voor de meest verdienende partner financieel beter om zo snel mogelijk te scheiden: hoe langer hij/zij wacht, hoe hoger het onderhoudsgeld zal zijn. Dit is geen perverse gedachte van ons: dit is een rechtstreeks gevolg van het wetsvoorstel.

Het is wellicht juist dat vrouwen op de arbeidsmarkt minder verdienen dan mannen. Het is evenwel aan de regering en de werkgevers om aan die ongelijkheid een einde te maken, en het is niet de taak van één individuele gescheiden man om die maatschappelijke ongelijkheid recht te zetten.

Hetzelfde principe geldt voor vrouwen die wegens hun leeftijd moeilijk werk vinden: ook dit is een socio-economisch probleem dat door de maatschappij, en niet door één individu (de ex-man) moet opgelost worden, zeker niet als de vrouw eenzijdig het huwelijkscontract verbreekt.

Vaak hebben mannen heel wat van hun vrije tijd (en zelfs hun gezondheid) opgeofferd om, als een goede huisvader, de welstand van het gezin op te krikken. We kennen leden die een bijbaan als kelner of als weekend-taxichauffeur namen omdat ze dan een hogere hypotheek konden afbetalen of het gezin een tweede auto kon hebben. We kennen leden die voor nachtwerk/ bandwerk kozen omdat ze met die premies de kinderkamer konden inrichten. Bij de scheiding wordt de meeropbrengst van die zware inspanningen tussen beide partners verdeeld: so be it. Vaders worden evenwel nogmaals gestraft als ze onderhoudsgeld moeten betalen, want dat zal gebaseerd zijn op het laatste loon, dat net wegens die premies voor nachtwerk en weekendwerk ongewoon hoog was. Bovendien moeten ze, na de scheiding, die extra bijbaan of dat nachtwerk zelfs behouden om het onderhoudsgeld te kunnen betalen. Hoe gaan gescheiden mannen zich voelen als politici zeggen dat dit een “schuldloze echtscheiding” is?